Joost Visbeen: ‘Ik bleek niet zomaar een engeltje op m’n schouder te hebben’

GOUDA • Nora was een Zuid-Molukse vrouw uit Moordrecht. In die tijd was ook een groep jonge Molukkers in Gouda en omgeving actief. Ze zaaiden angst en schrik door het plegen van geweldsmisdrijven, inbraken en overvallen.

Goudse oud-rechercheur Joost Visbeen blikt regelmatig terug op zijn werkzame jaren op het hoofdbureau van politie Houtmansgracht.

“In het uitgaansleven van Gouda intimideerden en bedreigden de Molukkers onder andere de sociëteitsgangers, waarbij inzet van de politie niet kon uitblijven. Op een zekere dag bezocht Nora mij op het politiebureau. Zij was vanwege haar drugsactiviteiten en haar rol als tipgever en infiltrant geen onbekende voor mij, doch zij kwam mij ditmaal waarschuwen.

Binnen haar ‘vriendenkring’ bevonden zich ene Zeeman en ene Henk, die overigens bekend waren als recidiverende criminelen. Henk zou het op mijn leven gemunt hebben en beide heren hadden het voorts voorzien op de inhoud van de kluis van Vroom en Dreesmann. Ik was gewaarschuwd en of ik maar voorzichtig wilde zijn. Op de bewuste nacht van de kraak hadden wij het warenhuis aan alle kanten omsingeld, doch werden onverwachts verrast doordat de heren al in het pand aanwezig bleken te zijn. Waarschijnlijk hadden zij zich na sluitingstijd laten insluiten.

Liggend op zoldertje

Nadat wij hadden waargenomen dat zij na de insluiting allerlei gereedschappen uit een witte bestelwagen via de achterzijde aan de Kazernestraat naar binnen hadden gedragen en duidelijk hoorbaar aan de slag waren gegaan, vloog op een zeker moment de achterdeur open en spoedden de heren zich in de richting van de Korte Vest.

Zeeman hadden wij al snel te pakken, doch Henk was ons te vlug af. Na enig zoekwerk in schuurtjes aan de Kazernestraat troffen wij Henk liggend op een zoldertje met een geweer met afgezaagde loop op ons gericht aan. Hij richtte het wapen op ons en beval ons de armen omhoog te steken, waaraan wij geschrokken voldeden en uit angst dat hij anders zou schieten.

Hij slaakte een kreet en galmde: ‘Visbeen…., nu ben je voor mij!’, waarop ik riep: ‘Henk, gebruik je verstand. Hier bereik je niets mee.’

Na enige aarzeling trok hij het wapen weg en stopte het in een weekendtas waarin, naar later bleek, de buit van 85.000 gulden was opgeborgen. Bij het verhoor verklaarde hij: ‘Visbeen, ik had je zomaar dood kunnen schieten. Echter je hebt me in de loop van de jaren na aanhouding van vele misdrijven altijd op een humane wijze behandeld en daarom kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om je dood te schieten.’

Ik bleek dus niet alleen zomaar een engeltje op mijn schouder te hebben...”

Joost Visbeen