Scheidsrechter Sulimen Ifrandi keerde onlangs terug: ‘Ik kan het fluiten nog niet missen’

Sulimen Ifrandi was lange tijd uitgeschakeld door blessures. De scheidsrechter overwoog te stoppen, maar maakte tot zijn genoegen onlangs zijn rentree.

GOUDA • Hij floot een kwart eeuw geleden wedstrijden in het betaald voetbal en vermaakt zich nu in de kelder van het amateurvoetbal. Sulimen Ifrandi maalt er niet om. ,,Als ik mijn hobby kan uitoefenen, maakt het me niet uit waar of bij wie ik fluit. Bij kleine clubs word je vaak beter ontvangen dan bij hun grote broers. Ik was onlangs bij Kickers ‘69 in Leimuiden waar na afloop in de bestuurskamer gezellig werd gekeuveld onder het genot van een drankje. Ik vergat haast de tijd. Ooit leidde ik een duel bij Ajax en daar keek niemand naar me om. Ik ben na afloop meteen vertrokken. Ik bedoel maar. Respectloos vond ik dat.”

Ifrandi sprak zijn collega’s toe na de wekelijkse trainingsavond van de Goudse scheidsrechters op het korfbalveld van Ter Gouw. Hij wees nadrukkelijk op het sociale aspect. ,,Fluiten is een verrijking van mijn leven. En de bijeenkomsten in deze kantine vormen steeds een prima afsluiting van de training. Ervaringen uitwisselen, elkaar tips geven en lachen om anekdotes. Daar ben ik altijd voor te porren.”

Topfit
De sympathieke arbiter slaat ook geen avond over. Hij won met ruime voorsprong het ‘opkomstklassement’ van de COVS Gouda. ,,Met mijn conditie is niets mis. Ik wil topfit zijn om alles te kunnen bijbenen. Dat zit in mijn aard. Toen ik 17 jaar was vroeg de coördinator van het toenmalige WSE uit Waddinxveen of ik een potje tussen WSE B1 en Bodegraven B1 wilde leiden. Dat ging me redelijk goed af. Sindsdien hanteer ik de fluit. Via een cursus bij de KNVB afdeling Gouda werd ik als beginnend scheidsrechter gevormd.”

“Dat begon met Gouda 5-Groeneweg 6 en eindigde met een plek op de C-lijst voor scheidsrechters die in aanmerking kwamen voor het betaald voetbal. Kevin Blom zat ook in die groep. Ik floot rond de eeuwwisseling duels tussen topamateurs en vervolgens op maandagavond de tweede elftallen van eredivisie- en eerste divisieclubs. Dat laatste was geen feest. Je was uren onderweg voor MVV 2-Vitesse 2 in Maastricht. ‘s Middags bijtijds vertrekken en ‘s nachts om 1 uur thuis. Er was nauwelijks publiek op het bijveld. Bij Fortuna Sittard 2-FC Den Bosch was zelfs geen enkele toeschouwer! Dat zie je bij lagere elftallen niet eens.”

Recht door zee
Wie niet promoveert, daalt af in scheidsrechtersland. Ifrandi maakte een flinke duikeling, maar liet zich niet kennen. ,,Op elk niveau kan ik uit de voeten. Ik pas me aan. Als je vanaf 1993 wedstrijden leidt, heb je voldoende mensenkennis opgebouwd om spelers in te schatten. Zo kun je sportiviteit en bewuste onsportiviteit onderscheiden. Ik praat veel. Communicatie is belangrijk. Zo weten spelers wie ze voor zich hebben. Ik ben recht door zee. Ik kan fouten toegeven, maar ook een onruststoker op z’n nummer zetten.”

De 50-jarige arbiter heeft gemerkt dat situaties op het veld nogal eens een vervelend vervolg krijgen. ,,De mensen hebben tegenwoordig een kort lontje. De hele maatschappij verhardt. Ik heb  ook wel beledigd, bedreigd en uitgescholden. Ik laat dat van me afglijden. Leuk is het niet. Op feestjes vragen vrienden en kennissen of ik wel goed bij m’n hoofd ben, om dat te pikken. Tja, dan kan je beter stoppen. Het is en blijft een hobby.”

Lach teruggekeerd
Stoppen heeft Ifrandi vanwege langdurige blessures overwogen, maar het plezier om wedstrijden te leiden won het van de pijn. Inmiddels was hij weer actief bij CVC Reeuwijk-Linschoten en Kickers ‘69- RVV Overschie. De lach is weer teruggekeerd op zijn gezicht.

Daarom nog een anekdote. ,,Ik was een keer bij een club in Rotterdam - ik zal de naam niet noemen - toen ik een bestuurslid ontdekte op de parkeerplaats. Ik zag het aan z’n clubembleem. Ik draaide het raampje van mijn auto open toen hij plotseling op de achterbank ging zitten. ‘Hoeveel gram heb je bij je?’ fluisterde hij. Hij dacht dat ik een drugskoerier was en haalde een stapeltje bankbiljetten tevoorschijn. Toen ik hem duidelijk maakte dat ik bij zijn club kwam fluiten, vloog hij weer weg. Hij heeft me daarna niet meer aangekeken. Haha.”

Pieter van der Laan