Bakkie troost
Een paar columns terug liep ik Kees tegen het lijf in mijn favoriete koffietent. Niet geheel toevallig, want we delen een liefde voor cappuccino’s. Kees is dubbel zo oud als ik ben. En we hebben beide onze redenen om te zwichten voor een kwalitatieve bak troost. Waar ik soms knetter word van een krijsende kleuter, vermenigvuldigd met een tiener die me continu ondertitelt met ‘doe normaal’ of ‘overdrijf niet zo’, is er bij Kees thuis niemand die op hem wacht.
Een andere reden kan zijn dat ik de krant gelezen heb. Waarna ik mezelf opnieuw wanhopig afvraag waarom ik ooit kinderen op deze aardbol heb gezet. “We kunnen het einde van de wereld zoals we die kennen niet meer voorkomen, we zitten er al middenin”, las ik in een hoopvol interview met filosoof en klimaatactivist Lisa Doeland (Trouw, 17/6/23). Volgens deze onheilsprofeet zijn we aan het uitsterven, maar verkeren we in een collectieve staat van ontkenning. En dus blijven we ons laven aan luxe cappuccino’s in hippe tentjes, terwijl we stiekem weten dat het eigenlijk niet meer kan.
Maar ik kies toch voor havermelk? Waarvan de klimaatimpact kleiner is en wat bovendien veel dierenleed scheelt? Dat mag dan zo zijn, maar je lijf doe je er bepaald geen lol mee. Het drankje valt binnenkort zelfs onder de limonadetaks vanwege de vele suikers die het bevat. Ergens probeer je iets goed te doen, maar dat blijkt op ander vlak dan vaak weer een slecht idee. “Alles in het leven voelt als kiezen tussen twee kwaden. Niks is meer makkelijk als je stilstaat bij het effect van je keuzes”, vatte een vriendin onze frustratie treffend samen.
Terug naar Kees, die zijn cappuccino nog met koemelk drinkt. Sinds die eerste ontmoeting trakteren we elkaar om en om op een bakkie troost. En al is hij degene die ermee begon, Kees zelf heeft geen flauw idee. Telkens wanneer ik hem zie zitten en begroet, kijkt hij weer net zo verwonderd op dat een wildvreemde als ik zijn naam weet. Zijn ogen sprankelen en voor even is hij met zijn aandacht ergens anders, dan bij de liefde van zijn leven die jaren geleden bij hem wegging.
Zodra we koffiedrinken, regenen donkere wolken boven ons hoofd zachtjes leeg. Zonlicht op het terras maakt van elk druppeltje een mini regenboog.
Als we vergaan, dan gelukkig niet alleen.