Gedachtenis aan Marianka
Gedurende mijn werkzame leven bij de Goudse politie, waarvan 25 jaar bij de recherche, heb ik Marinka Peters leren kennen als fotografe en later als journaliste met name bij de Goudse Post. Na mijn pensioen in 1997 bleven we contact houden.
Op haar initiatief ben ik politieromans gaan schrijven over misdaden die in de meeste gevallen door Gouwenaars waren gepleegd. Na 10 politieromans te hebben voltooid, besloot ik te stoppen met schrijven. Het tiende boek was getiteld ‘De tragedie van Dirck Crabeth’, een historische roman, waarbij zijn vrouw onder mysterieuze omstandigheden om het leven kwam. Toen ik het voornemen om te stoppen met schrijven aan Marianka bekendmaakte vond ze dat jammer. ‘Je hebt in de loop van de jaren zoveel Gouwenaars er plezier mee gedaan dat het een gemis zal zijn,’ zei ze. Nadat ze er over nagedacht had, zei ze: ‘Maar je hebt toch nog wel een paar misdaadverhalen in gedachten, waar Gouwenaars bij betrokken zijn? Ik vertelde haar dat dat wel zo was. Ze stelde voor die verhalen in verkorte vorm op papier te zetten en dat zij die verhalen dan in de Goudse Post zou plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf begin 2021 schrijf ik een misdaadverhaal dat elke eerste woensdag van de maand in de Goudse Post verschijnt. De redactie van Het Kontakt-Goudse Post heeft dit van haar overgenomen.
Marianka wilde dat bij elk verhaal een foto geplaatst werd. ‘Ik vroeg haar waar die foto dan genomen moest worden? Ze zei: ‘Ga maar naar de Museumtuin en daar ga ik mooie foto’s van je maken en dan maken we ook een foto met jou voor het beeld van de gebroeders Crabeth.’ En zo geschiedde. Ik heb inmiddels meer dan 25 Goudse misdaadverhalen geschreven die in de Goudse Post zijn geplaatst. Marianka gaf aan die verhalen te bundelen en dan als boekwerk uit te geven. Helaas kan Marianka dat niet meer, ik heb het bij de redactie in de week gelegd.
Ik zal mijn maatje, Marianka Peters, missen. Ze heeft heel veel voor de Goudse samenleving betekend.
Joost Visbeen