Inez Meter: geen woord stond er zomaar
gouda • Inez Meter, grande dame van de poëzie is op 10 oktober overleden. Zij was de eerste Goudse Stadsdichter die in 2003 werd verkozen.
Inez was alom geliefd en werd door menigeen bewonderd. Ze was zeer bescheiden over haar werk; ze noemde het 'schrijfsels en plaksels'. In wekelijkheid was zij een kunstenaar van de poëzie. Gouda zal Inez Meter om meer redenen blijven herinneren. Ze was lid van de vroegere Culturele Raad en stond van daaruit aan de wieg van acties voor het behoud van de oude begraafplaats aan de Prins Hendrikstraat in Korte Akkeren. Inez was gefascineerd door de dood. 'De dood heeft iets mystieks. Het is ons einde en dat betekent dat je de doden moet laten rusten', zei ze als reactie op de voorgenomen naamsverandering van begraafplaats IJsselhof.
Eeuwig houdbaar
In 2003 werd zij gevraagd voor de eervolle functie van stadsdichter van Gouda. Haar teksten zijn op vele plaatsen in de binnenstad te lezen. Drie jaar geleden brachten alle voormalige stadsdichters van Gouda een hommage aan de grande dame van de poëzie met een speciaal gedicht. Aanleiding was de bibliofiele dichtbundel 'Leef Tijd' die door de Drukkerswerkplaats werd geproduceerd. Voor al haar inspanningen en betrokkenheid bij de stad werd zij in 2015 benoemd tot ereburger van de stad Gouda. Voormalige stadsdichters spreken hun bewondering voor Inez uit. Hanneke Leroux: "De gedichten van Inez hebben geen titels en geen hoofdletters. Het zijn stuk voor stuk prachtige ontroerende gedichten, soms met een door haarzelf vervaardigd kunstwerkje erbij. Uitgebalanceerde werkjes, wenswoorden, kleuren, generfd blad op geschept papier. Eeuwig houdbaar." Ruud Broekhuizen memoreert: "Schijnbaar moeiteloos schreef ze kort, kernachtig en hartstreeks haar wervelende zinnen. Net zo moeiteloos droeg ze de gedichten voor uit het hoofd. Met subtiele pauzes waardoor de indruk ontstond dat ze op dat moment ontstonden. Geen woord waaide tussen de zinnen weg als haar heldere stem klonk. Want geen woord stond er zomaar. De woorden hadden al wortel geschoten voor ze op het papier stonden." Op de rouwkaart staat één van haar laatste gedichten: "Hoe zou het zijn als men plotseling verdwijnt, zou er een lege plek zijn op de aarde, een lege plek in een hart. Of is het zo dat men verdwijnend ergens de juiste plaats vult op de aarde, de juiste plaats vindt in een hart.”
Marianka Peters