Niet de laatste, wen er maar aan
ColumnDat was het dan. De laatste Goudse Post à la Peters. Net niet Gouda 750 af kunnen maken, net niet mijn 40e kaarsjesavond verslaan, net niet... Ach, wat zegt dat eigenlijk. Morgen verpakt de groenteman er weer zijn bloemkool in, zo vergankelijk is alles. Vandaag ben je het middelpunt en morgen ben je vergeten. Wen er maar vast aan, hoor ik je zeggen.
Ik moet bekennen dat ik van mijn ’moment of fame’ echt heb genoten, al was de aanleiding niet zo fraai. Al die hartverwarmende reacties via social media, kaarten en bloemen die ik heb gekregen, hartelijk dank daarvoor.
En dan die inzamelingsactie voor een afscheidscadeau, daar wist ik niets van en dat gebeurt mij niet snel. Duizend maal dank daarvoor. Bij dit afscheid komen alle anekdotes van bushalte, begraafplaats tot het afval en bomenkap in gedachten allemaal weer naar boven. Dit doet mij gelijk denken aan de gebundelde columns FF Tussendoor, 20 jaar, waar ik er nog een paar van heb liggen. Door corona is de bundel nooit aan het grote publiek gepresenteerd. Wie er eentje wil hebben mag ‘m komen halen (wel eerst even bellen 06 53 94 37 54).
Een wijze, grijze heer zei ooit tegen mij; ‘journalist blijf je je hele leven’ en hij heeft gelijk. Zolang je nieuwsgierig blijft en de kriebels krijgt om te schrijven moet je dat vooral doen. Dus dit is niet mijn laatste column. Eén keer in de maand, als ik weer die vlekken in mijn nek voel opkomen en rode konen krijg, kom ik voorbij. Ook mooie mensenverhalen mag ik blijven maken. Dus je bent nog niet van mij af, wen er maar vast aan.
Marianka Peters