Einde van 'tijdperk Marianka Peters'
gouda • Een paar weken terug maakte je bekend dat je vervroegd moest stoppen. Heb je daar veel reacties op ontvangen?
“Ja, dat heeft me echt verbaasd. Ik kreeg honderden reacties op social media, maar ook kaartjes en bloemen thuis. Heel bijzonder allemaal.”
Niet gek, je bent natuurlijk hèt gezicht van de Goudse journalistiek. Kun je kort uitleggen wat je allemaal hebt gedaan?
“Ik ben in 1984 samen met mijn toenmalige partner begonnen als fotograaf; in mijn studio aan de Nieuwehaven heb ik een paar duizend familieportretten en evenzoveel huwelijks- en bedrijfsreportages gemaakt. Tussendoor fotografeerden wij voor de Rijn & Gouwe en Goudse Post, waarvoor ik ook stukjes schreef. Tot 1992, toen heb ik het Gouds Nieuwsblad mee opgezet en dat is in 2010 opgegaan in de Goudse Post. Deze krant heb ik sindsdien grotendeels in mijn eentje gedaan, week in, week uit. Een enorme uitdaging om je te onderscheiden. Gouda had toen vijf huis-aan-huiskranten."
Al 38 jaar schrijf je over Gouda, je bent een soort levend archief.
“Zo voelt het inderdaad soms. Ik heb zoveel gezien en meegemaakt in de stad. Ik heb honderden raadsvergaderingen bijgewoond en tientallen wethouders en raadsleden zien komen en gaan. Ik ben nu aan mijn zevende burgemeester bezig. Dat leverde soms grappige situaties op. Zo zaten ze in de gemeenteraad een keer een half uur te steggelen over het weghalen van wat bomen op het Stationsplein. Totdat ik twitterde dat die bomen al lang waren gekapt, haha.”
Hoe was je band verder met de lokale bestuurders?
“Ze zagen me soms als een luis in de pels. Ik kan me enorm kwaad maken om allerlei geldverspillende projecten en dat laat ik dan ook weten. Als ik vond dat ze domme dingen deden, dan schreef ik dat in mijn columns. Maar dat hoort erbij, ik probeerde wel altijd eerlijk te zijn en was niet bang om heilige huisjes omver te trappen. De burgemeester zei een keer dat je als Goudse politicus niet meetelt als je niet in mijn columns werd genoemd.”
Kreeg je daar ook veel reacties op van lezers?
“Jazeker, ik word heel vaak aangesproken op straat. Vooral ook als mensen ergens boos over zijn, dan willen ze dat ik de kastanjes uit het vuur ga halen. Of men wil onderlinge (buren)ruzies uitvechten via de krant. Dat kan natuurlijk niet, maar gelukkig ken ik mijn pappenheimers. Bij tips ga ik vooral op eigen onderzoek uit. Altijd op de stoel van de lezer zitten en jezelf continu afvragen of het ook interessant is voor de lezer. Over het afvalbeleid bijvoorbeeld, of de naamsverandering van begraafplaats IJsselhof. Nu lijkt het erop of ik alleen misstanden aan de kaak stelde, maar ook aangrijpende interviews, zoals laatst de erkenning van doodgeboren kinderen en kleinschalige goede doelen of crowdfunding vind ik mooi om over te schrijven."
Ghana
Welk onderwerp heeft je het meest geraakt in al die jaren?
“De hele situatie met Ghana, de plastic recycle fabriek van Cyclus en het huis aldaar van onze toenmalige burgemeester Wim Cornelis. Ik ben er dertien keer geweest en er gebeurden veel mooie dingen. Waar we het verschil konden maken, samen met de brandweer, ambulancedienst en niet te vergeten de scholen en de voetballers. Stuk voor stuk unieke projecten. Allemaal ter ziele dankzij de Goudse politiek en haantjesgedrag van sommige lieden. Het enige dat er nog over is, is de kraamkliniek, die wij via crowdfunding hebben kunnen laten bouwen. Ondanks alles had ik deze ervaring nooit willen missen. Het heeft mijn leven echt verrijkt.”
Ereburger
Wat was voor jou het hoogtepunt?
“Het 70-jarig jubileum van de Goudse Post. Door corona kwamen er steeds meer beperkingen voor het feest, maar het was een heel bijzondere avond. De burgemeester benoemde mij tot ereburger van Gouda, dat vind ik nog steeds een enorme eer. In 2009 had ik ook al een koninklijke onderscheiding gekregen voor mijn vrijwilligerswerk, daar ben ik ook erg trots op.”
Zie je er tegenop om te stoppen?
“Nee, ik kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. De druk van de wekelijkse deadlines wordt mij te zwaar, zeker met die rotziekte (Parkinson-red.). Vroeger werkte ik zo’n 60 uur in de week, maar dat kan ik niet meer bijbenen. Straks wat meer rust, fijn.”
Geen luis in de pels meer dus?
"Nou als het mag van hogerhand zou ik graag nog eens een column willen schijven, maar ik heb ook geleerd niet voor de voeten te lopen van je opvolger. Ja, de krant zal anders zijn, maar per definitie niet slechter. De lat ligt hoog, maar dat geldt ook voor de ambities van de uitgever.”
Remco van Gastel