Bijnamen
Geen dag is hetzelfde bij de Olympische Spelen in Tokyo. De ene dag zit Nederland in zak en as, de volgende dag is het allemaal halleluja en vallen de medailles als rijpe appels van de berg Olympus. Reputaties sneuvelen. De Nederlandse hockeymannen zijn weer voortijdig uitgeschakeld en notabene Tim Brand, een in 1998 in Gouda geboren Australiër, gaf het laatste zetje.
De Oranjeleeuwinnen dropen af. Het laatste judokunstje van Henk Grol mislukte faliekant en hij kon zich niet nestelen in het gouden rijtje Anton Geesink, Wim Ruska en Mark Huizinga. Nieuwe sterren nemen de macht over. Sifan Hassan valt, staat op, en wint.
Voor veel atleten is nu de pensioengerechtigde Olympische leeftijd aangebroken, hoewel sommigen daar nog niet aan willen denken.
Dat laatste geldt trouwens zeker voor de niet olympiër Dick Advocaat, die de pest aan geraniums heeft en bondscoach van Irak wordt. Als een moderne Aladin met zijn wonderlamp moet de kleine generaal de Iraki's naar het WK voetbal in Qatar leiden. Ik ben benieuwd of de Hagenaar zijn bijnaam Magic Dick ook in het land van de Tigris en de Eufraat waarmaakt.