Broers Barnas zweren bij stoer rugby

door Pieter van der Laan

GOUDA • Eventjes zaten ze op voetbal, omdat hun vader Hans Barnas met de oefenstof voor de jongste rugbyers, de guppen, niet zoveel op had. Na enkele seizoenen bij de pupillen van De Jodan Boys stonden beide knapen niettemin een kilometer verderop op het veld van de Rugby- en Footballclub Gouda in sportpark Uiterwaard.

,,Vader was een fervent rugbyer. Hij heeft hier jaren gespeeld. Wij snappen dat heel goed. Rugby heeft op het fysieke vlak alles in zich en leert je veel over respect, vertrouwen en verbroedering. Je doet veel vriendschappen op met teamgenoten en tegenstanders. Het is een kleine wereld met veel bekenden. We zoeken elkaar overal op”, zegt Alex Barnas (34). 

Zijn drie jaar jongere broer Eric beaamt dat. ,,Bij rugby telt iedereen mee. Jong en oud, dik en dun; het maakt allemaal niet uit. Je levert samen strijd. Je moet flink aan je conditie blijven werken om twee keer veertig minuten gas te geven. Voor ons heeft rugby nog steeds de hoogste prioriteit. Daar stel je je op in.”

Beiden speelden met tussenpozen van een jaar broederlijk in alle jeugdteams van RFC Gouda, voordat ze destijds de stap waagden naar ereklasser DIOK in Leiden. ,,We speelden reeds in Jong Oranje. Dan wil je wel eens zien hoever je kan reiken. Alex heeft er ruim tien seizoenen gespeeld. Ik ging een jaar eerder terug naar RFC Gouda. Vorig seizoen stond Alex eveneens weer voor de poort. We eindigen dus samen bij de club waar we zijn opgegroeid”, zegt Eric Barnas (31).

Okselfris zijn beide broers niet meer. Na afloop van de wedstrijd tegen Hookers 2 uit Hoek van Holland kun je de schrammen op hun gebutste scheenbenen tellen. Alex botste op de knie van een tegenstander en heeft een ijszak aan zijn been gebonden; Eric heeft deze competitie last van een zeurende hamstring en haakte halverwege af. De laatste neemt geen risico. ,,In een eerdere wedstrijd kreeg ik een zwieper waardoor mijn hamstring knapte. Sindsdien is dat een zwakke plek. Als ik voel dat ik teveel eis van mijn spieren, stop ik er mee. Ik ben fitnessinstructeur. Ik kan niet hinkend door de sportschool dwalen.”

Rugby is een contactsport die door de jaren heen streng gereguleerd wordt. Veiligheid staat voorop. Oud-voorzitter Wiebe de Haan herinnert zich de wild-west taferelen uit de beginjaren. ,,Toen kon men bij wijze van spreken ‘de kop van je romp’ trekken. Als ik filmpjes van dertig, veertig jaar terug zie, vraag ik me wel eens af waarom toen zoveel dubieuze handelingen werden toegestaan. Bij een te snel gevormde scrum kan je je wervels breken. Tegenwoordig gaat zoiets in drie fasen. Scheidsrechters en spelers nemen daar de tijd voor. Ik fluit zelf regelmatig wedstrijden bij de jeugd en ben dan vooral coachend bezig. Zo leer je jongeren het spel en de regels. Richting senioren gaat er een duidelijke opbouw aan vooraf en verminder je het risico op ongelukken. Je wil geen brokken maken. Jongeren vinden rugby stoer. RFC Gouda heeft inmiddels diverse jeugdteams. Wat dat betreft zitten we met de wijk Goverwelle als achterland op een perfecte locatie.”

Jong en oud kan op De Uiterwaard rekenen op ervaren trainers. Het eerste team van RFC Gouda wordt onder handen genomen door Renier Delport, geboren en getogen in het Zuid-Afrikaanse Kaapstad. Hij woont tegenwoordig met zijn gezin in Waddinxveen. ,,In Zuid-Afrika is rugby een toonaangevende sport. Kinderen slapen met een ovale bal onder hun kussen. Op scholen krijg je onderricht in rugby. Het is dus een heel andere cultuur dan hier in Nederland. Daar moest ik aan wennen, maar inmiddels ben ik 14 jaar trainer/coach bij RFC Gouda. Dan kijk je nergens meer van op. Sinds een jaar ontferm ik me over het hoogste herenteam. We doen goed mee in de derde klasse, maar koploper Hookers 2 was te sterk voor ons. Ze kunnen spelers uit het ereklasse team opstellen. De Espoirs vormen een kweekvijver voor het eerste. Zover is RFC Gouda nog lang niet.”