Groot afscheid voor kapper Joe Dery, waar het ‘altijd feest’ was: ‘Het liefst zou ik doorgaan tot mijn tachtigste’

Ruim 45 jaar geleden kwam kapper Joe Dery als toerist vanuit Parijs naar Gouda. Hij ontmoette hier zijn toenmalige liefde en ging nooit meer weg.

Remco van Gastel

GOUDA • Joe ging in dienst bij kapper Johan Karelse en begon bijna 32 jaar zijn eigen kapsalon aan de Zeugstraat. Zaterdag neemt hij afscheid, tot groot verdriet van zijn klanten. Al weken lang overladen ze Joe met kado’s, kaarten en vooral veel lieve woorden. 

‘Ik wil niet te emotioneel gaan doen, maar dit is echt ongelofelijk. Elke dag word ik verwend, komen er klanten afscheid nemen, sommigen hebben zelfs tranen gelaten. Ik ook hoor, ik heb zo’n bijzondere band met ze.’ 

Zaterdag neemt Joe afscheid, maar omdat sommige klanten vanwege Pinksteren van huis zijn, kwamen die al eerder langs. Joe laat een foto zien van zijn dressoir thuis, het lijkt de etalage van een cadeauwinkel; tientallen kaarten, bossen bloemen, flessen drank, foto’s van klanten en nog meer. 

Dansen
‘Ja, ik heb echt zulke leuke klanten, het zijn meer vrienden dan klanten. Alleen maar gezellige mensen, ik wil geen chagrijnige mensen. Bij mij staat ook altijd de muziek aan. Klanten mogen dan kiezen hè. André Hazes mag ook, of Goldband, ik ga met de tijd mee, haha. Vorige week heb ik hier nog gedanst met de vrouw van een klant.’ Niet gek dus dat één van Joe’s klanten schrijft dat het ‘altijd een feest was’ bij Joe.’Vorige week heb ik hier nog gedanst met de vrouw van een klant.

Doorgaan
Dat Joe zijn kapsalon gaat missen, weet hij zeker. ‘Het liefst zou ik doorgaan tot mijn tachtigste, ik heb nog steeds zin om te knippen en bij mijn klanten te zijn. Ik vind het heel moeilijk dit achter te laten, maar het is tijd voor andere dingen. Ik heb ook een vrouw thuis, we gaan in juni lekker naar Normandië. Naar het huis van een trouwe klant. Die roept al twintig jaar dat ik een keer langs moet komen. Ik heb altijd beloofd dat ik dat als eerste zou doen als ik zou stoppen met knippen.’

Voor die tijd gaat Joe nog een aantal klanten knippen. ‘De laatste wordt Dennis, die komt hier al ruim 30 jaar. Ik heb klanten die al bij me langskomen sinds ze 1 jaar oud waren.’ Joe laat een fotocollage zien die hij kreeg van een klant, op de oudste foto was de klant nog geen meter hoog en Joe tientallen jaren jonger. ‘De tijd is echt voorbij gevlogen, niet normaal.’

Bezorgde postbode
Als kapper hoefde Joe nauwelijks mee te gaan met de tijd. ‘Alles is déjà-vu. Dat opscheren deed ik al in de jaren ‘60, die baarden ook al heel lang geleden. Is net als met die wijde broeken die je nu ziet, dat heb ik allemaal al een paar keer meegemaakt,’ vertelt hij lachend.

De vele reacties die Joe oproept bij zijn klanten, heeft hij ook al eens meegemaakt. Dat was toen hij vorig jaar zijn enkel op meerdere plaatsen brak. Zijn vrouw Elly vertelt: ‘De postbode belde bezorgd bij ons aan, om te vragen wat er aan de hand was. Hij tilde zich een breuk aan alle kaarten die week. Joe kreeg wel 70 kaarten!’

Verhalen
Volgens Joe heeft hij geen groot geheim. ‘Ik probeer gewoon open te staan voor iedereen, maakt niet uit wie er in mijn stoel zit; een vuilnisman of de burgemeester. Ze zijn allemaal hetzelfde voor mij, de mens is mens, klaar. Iedereen moet naar de kapper. Ik probeer altijd geduld te hebben als klanten hun verhaal aan mij vertellen, als ze praten over problemen of ziektes, over hun familie en vrienden. Mensen zien hun kapper soms vaker dan de eigen familie.’

Een van Joe’s klanten woont een deel van het jaar in Oostenrijk. Die stuurde als afscheidscadeau een bordje op met een passende tekst; ‘Een psycholoog heb je niet nodig, alleen een goede kapper’. Joe moet er om lachen. ‘Ja, ach, ik hou gewoon van mensen en ik probeer altijd eerlijk te zijn. In Nederland hebben ze daar een mooi spreekwoord voor; wie zaait, zal oogsten.’