FF Tussendoor

Iedere dag een beetje inleveren

Marianka Peters - Jan van den Berg

De afgelopen jaren heb ik via deze column lief en leed gedeeld met de lezers. Over rode vlekken in mijn nek door ambtelijke irritaties tot blozende wangen door een blunder die ik heb begaan en van het overlijden van mijn ex tot de geboorte van mijn kleinkinderen. Deze column spreekt voor zich.

Wlilibrord Frequin had het, Ernst Daniël Smid en Rob de Nijs hebben het en ik heb het ook: de Ziekte van Parkinson, de snelst groeiende hersenziekte van dit moment. Zo zie je maar, je hoeft geen BN’er te zijn om opgezadeld te worden met deze ziekte. 

Bij mij kwamen de eerste symptomen zeven jaar geleden al. Dus ik was er al een beetje aan ´gewend´. Het was tot voor kort het best bewaarde geheim van Gouda, slechts enkele intimi wisten ervan. Mijn vader had het en mijn broers hebben het ook. Dus ik weet wat mij te wachten staat. Ik heb dan wel geen trillende handjes, maar in ruil daarvoor heb ik de erfelijke progressieve variant. De eerste jaren kon ik prima leven met ´Parki´, maar de laatste maanden heeft de ziekte me echt in de greep en het is iedere dag een beetje inleveren. 

Toch wil ik even iets rechtzetten. Het is frappant te merken dat als je niet meer in de pas loopt sommige mensen denken dat je ‘koekoek’ bent en ‘van het padje af bent’. Ze gaan zelfs kinderlijk tegen je praten, en erger nog, foto´s van je maken alsof je een bezienswaardigheid ben. Parki sloopt mijn lichaam, niet mijn brein! Mijn geest is honderd procent helder en mijn geheugen laat mij gelukkig ook niet in de steek. (Zo, dat is eruit) Alleen de fijne motoriek raak ik kwijt. 

Daarom heb ik in goed overleg besloten om eind volgende maand mijn functie als eindredacteur neer te leggen. Na bijna 38 jaar! Dat is iets eerder dan gepland, maar achter de schermen zal ik zo lang mogelijk actief blijven. Pluk de dag, alsof het de laatste is. Het gaat u allen goed!

Marianka Peters

Marianka Peters - Jan van den Berg