COLUMN: Mijn laatste FF Tussendoor

Na mijn pensioen had ik nog zoveel plannen. Lekker genieten met mijn lief van de kinderen en kleinkinderen, een camper huren en leuke reisjes maken en alles wat een pensionada toekomt. Maar in plaats daarvan sta ik nu aan de hemelpoort. Als u deze column leest, heb ik dit aardse leven al verlaten. 

Terugkijkend op mijn leven, kan ik wel zeggen dat ik een rijk leven heb gehad met de nodige ups en downs, maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben. Spijt heb ik niet. Degenen die ik genoemd heb in één van mijn columns hebben dat verdiend. Naar eer en geweten heb ik altijd mijn journalistieke taak vervuld. Mijn hele ziel en zaligheid heb ik in mijn werk gelegd. Zowel op fotografiegebied als in het schrijven.

Maar van leuke reisjes maken als je gezondheid je in de weg staat, komt niets meer terecht. Enige tijd geleden heb ik u verteld dat ik de ziekte van Parkinson heb. Zeven jaar geleden openbaarden zich de eerste verschijnselen van deze ziekte. Vanaf dat moment was het iedere dag een beetje inleveren. Eerst verminderde het schrijven, vervolgens het gewone lopen en de balans. Daarna begon mijn stem te haperen en mijn rug op te spelen, waardoor ik ondanks een operatie een heel andere houding kreeg. Inmiddels ben ik afhankelijk van een rolstoel. Parkinson is in mijn ogen een sluipmoordenaar, niet echt pijnlijk maar wel vernietigend. Uitzicht op verbetering is er niet, laat staan kans op genezing. 

Nogmaals, ik heb een rijk leven gehad waarin ik helaas niet alles heb kunnen doen wat ik heb willen doen, ik had nog zoveel plannen. En tegelijkertijd is het leven oneerlijk als je maar twee maanden van je AOW hebt kunnen genieten. De belangrijkste les die ik heb geleerd en graag aan u wil overdragen is dat je niet tot morgen uit moet stellen wat je vandaag kunt doen. En onthoud dan het volgende:

De weg voor ons is leeg
Geplaveid met kilometers onbekendheid
Wat je bestemming ook mag zijn
Neem het leven zoals het komt en neem het leven zoals het is.

Ik wens u alle goeds toe.